geçen gün -şu en önemli dersimin olduğu gün- okula gitmediğim için dün geceye kadar hiç pişmanlık yaşamadım.ta ki okulda yaşanan o büyük kavgayı duyana kadar.anlatınca çok basit gibi geldi bana bile,o derse gitmiş not almış öteki istemiş bizimki vermemiş falan.küçümsedim insan böyle şeyden daha kaç sene yanyana beraber derse girceği insanla ilişkisini koparır mı diye.olaya farklı açılardan bakmak için iki tarafı da objektif olarak dinledim,tek tek sordum,aynı olayı anlatmalarına rağmen altında yatan diğer sebepleri bulmak için didikledim durdum.sonuç olarak vardığım kanı ikisinin de ölümüne bir rekabet içinde olduğudur.başka hiç bir şey değil,hatta konunun sen mi daha başarılısın ben mi durumunu bile aştığıdır.iki taraf da - ki bunlara bilumum cinsiyetlerde sayılı insanlar dahildir - yıllardır o kadar yakın arkadaş,kardeş gibi görünmelerine rağmen her zaman diş bilediler birbirlerine.en çok benim popim vardan beyin bedavaya kadar uzadı.en sonunda böyle patlak vermesi kadar doğal bir durum yok ama;burdaki asıl konu onların neden böyle olduğu.düşündüm taşındım ve bunun 90lı kuşağın kendine has bir ayrıcalık olduğunu anladım.başka bir anıdan örnek veriyim,5. sınıftayım,daha yeni taşınmışım doğudan nacizane egeye,okulun ilk günü çorap üstüne sandalet falan giyip gelmişim şiveli şiveli konuşuyorum.o derece iticiyim yani.neyse sınıfta iki grup varmış meğerse ben bilmiyorum,bir taraf dersine çalışan erkeklerle uzaktan yakından alakası olmayan hatta konuşmaktan bile utanan,diğer taraf serseri,daha o yaşta teklif etmekten falan bahseden bir grup.geldim iyi güzel,daha gün bitmeden iki taraf da beni kendi grubuna almak için delicesine bir çekişmeye girdi,kalpli kolyelerden teneffüste tost ayran ısmarlamalara kadar gitti olay.en sonunda ortada sıçan gibi olmaktan kurtulup iki grubu da kaynaştırdım.1 ay daha geçmeden kendi içlerinde alakasız bir şekilde rekabete girip saç saça baş başa kavga ederek bölündüler tekrar.tüm öğrenim hayatım da böyle olaylarla geçip gitti,bu sadece misal.her yaştan arkadaşım sevgilim ıvır zıvır şeylerim olmasına rağmen bunu bizim kuşaktan başkasında görmedim.yetiştirilmekten mi yoksa dönem şartlarından mı bilmiyorum ama 90lılar olarak birbirimize ölümüne rakip,ölümüne düşmanız,ve bunu göstermek için uygun anı beklemek bizim için hayatın tadı.bense her olayda her ayrılıkta yine ortada sıçanı oynayarak iki tarafında haklı yönünü bulan kız oluyorum.ya 90 kuşağına ait değilim,ya da genlerimde bir bozukluk var bu durumlara uyamadığıma göre.hala düşünüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder